Hemel en hel

Auteur: Jon Kalman Stefansson

Gepubliceerd: 2007 (2010 vertaling Nederlands)

Aantal bladzijdes: 207

Genres: Psychologie en filosofie 

Thema's: Dood, vriendschap, poëzie, hemel en de hel

Oorspronkelijke taal: IJslands

Oorspronkelijke titel: Himnariki Og Helviti

Vertaald: Marcel Otten

Recensie 1 Recensie 2

Samenvatting
Hemel en hel gaat over 'de jongen' en Bardur. Zij vissen kabeljauw om geld te verdienen. Op een dag vergeet Bardur zijn jas, omdat hij een strofe uit 'het verloren paradijs' uit zijn hoofd heeft geleerd. Hierdoor vriest hij dood. De jongen brengt het verloren paradijs terug naar waar het vandaan komt. Dat de tocht gevaarlijk is maakt niet uit voor de jongen. Hij heeft namelijk al besloten dat hij zijn dode vriend in de hemel achter na gaat. Maar wanneer hij in het dorp is waar het boek vandaan komt, veranderd deze gedachten, door verhalen van de inwoners. Hij besluit dat hij nu nog niet zijn vriend achterna gaat.

Mijn mening
Ik vind Hemel en Hel een mooi boek. Het is meelevend en meeslepend geschreven. Wat ik mooi vind aan het boek is dat de jongen net na de dood van Bardur heel negatief denkt, de verteller beschrijft dit. (zie hieronder blz 86). Aan het eind van het boek is dit veranderd (zie hieronder blz 201).
Wat ik wel lastig aan het boek vond was, dat het veel poëtische beschrijvingen heeft. Daarnaast worden er heel veel namen in het boek gebruikt, waarvan er ook nog een paar op elkaar lijken (bijvoorbeeld, Gudjon en Gudrun).

blz 86
Wie sterft verandert ogenblikkelijk in een verleden. Het doet er niet toe hoe belangrijk een mens was, hoeveel goedheid en wilskracht hij bezat en hoe ondenkbaar het leven zonder hem is: de dood zegt tik, ik heb je, het leven verdwijnt in een fractie van een seconde en de mens verandert in een verleden.


blz 201
Wat ben je, leven? Misschien ligt het antwoord besloten in de vraag, in de verwondering die eruit spreekt. Dooft het levenslicht en wordt het duister op het moment dat we ophouden ons te verwonderen, ophouden te vragen en het leven als een gegeven nemen zoals al het andere alledaagse?